خداوند مهربان برای هر انسانی معنا ومفهومی متفاوت دارد،خدایی که از سعادت وشادی ما خشنود میشود،
خدایی که بر بندگانش رحمت و برکت می فرستد.
شیوه هایی گوناگونی برای شناخت خدا وجود دارد و به شیوه های گوناگون می توان پروردگار عالم را پرستش کرد.
در واقع همه ی ما انسانها برای تجربه کردن و آموختن یک رشته دروس معنوی و بر روی زمین آمده ایم؛
و دارای ارواحی مستقل و واحد هستیم وهر کدام از هوش و شعور مستقلی که پیش از تولدمان بر روی کره زمین رشد وپرورش یافته ایم
برخوردار هستیم، هر یک از ما از آزادی عمل برخوردار هستیم تا هر آنگونه که دوست داریم تجربه زمینی دنیای فانی را در پیش گیریم.
«هیچ چیز برتر وبالاتر از عشق نیست!
عشق بایدبر هر چیز عالم،حاکم باشد.!
این خود ما هستیم که محیط اطرافمان رابا افکار واندیشه هایمان خلق میکنیم،و فضایی دلپذیر
یا برعکس تاثر آور و اندوه بار پدید می آوریم.ما به زمین آمده ایم تا زندگی کامل وخوبی را تجربه کنیم.
آمده ایم تا با خلاقیت هایمان،شادی ورضایت لازم رابه دست آوریم،
و نه تنها مفهوم موفقیت وپیروزی،بلکه شکست واندوه را نیز دریابیم.
لازم است از آزادی عمل خود، به نحوشایسته وپسندیده بهره بریم. تا به زندگی مان،ارزش وزیبایی بیشتری ببخشیم.»
«ما وظیفه داریم یکدیگر را دوست بداریم! باید نسبت به هم مهربان باشیم.نسبت به یکدیگر گذشت واغماض داشته،
وخدمت گذار صمیمی ومخلص یکدیگر باشیم!»
«نیکو بودن وابراز مهربانی به انسانهای دیگر،کار بسیار شایسته ونیکو ودلپذیری است .»
«پیش از آنکه شادی و بهجت را به درستی تجربه کنیم،لازم است معنا و مفهوم اندوه و ماتم را دربیابیم.»
حقیقت این است که ما انسانهای مدرن امروزی،دیگر از خاطر برده ایم چگونه جان به جان افرین تسلیم داریم.
به گونه ای رفتار میکنیم که گویی دیگر بخشی از زندگی معمول ما نیست.به همان اندازه نیز،از یاد برده ایم چگونه به نیکی زندگی کنیم.
ما انسان ها، از یاد برده ایم که زندگانی ساده ومعمولی ما،از دیدگاه وبر اساس نظام الهی،بسیار حائز اهمیت است.
منبع: کتاب در آغوش نور
درباره این سایت